Rozmowy o Nadziei

Ścieżki Życia po Traumie

Nadzieja

NADZIEJA potrafi trzymać przy życiu,wspierać,motywować do lepszej egzystencji. NADZIEJA oświetla drogę, rozwija wytrwałość i inspiruje do poszukiwań. NADZIEJA szepcze, że istnieje rozwiązanie Twojego problemu. NADZIEJA pokrzepia, dodaje otuchy, zmniejsza jarzmo. NADZIEJA wiedzie do wiary, że warto być życzliwym, przyjaznym i pełnym zrozumienia. NADZIEJA prowadzi do odnalezienia prawdziwego domu. NADZIEJA przynosi spokój. NADZIEJA łagodnie podpowiada, że wysiłek pracy wewnętrznej zostaje nagrodzony. NADZIEJA ma rację. NADZIEJA jest jak słońce i tak jak miłość Boga oświetla każdego w równym stopniu.

Trauma

Słowo trauma ma dziś wielorakie zastosowanie do opisu różnych, trudnych doświadczeń. Najcięższy kaliber mają historie zagrażające życiu, w trakcie których człowiek doznaje śmiertelnego przerażenia. Szok i stres są wtedy tak ogromne, że jednostka nie jest w stanie ich w sobie pomieścić. Posiadając jednak zwierzęcy instynkt, człowiek zawsze dąży do przetrwania, dlatego – aby żyć dalej  – na  ratunek przychodzi mu mechanizm rozszczepienia. Oznacza to, że część osobowości dotknięta druzgocącym przeżyciem „odłącza” się i  schodzi do nieświadomości. Jednostka ludzka staje się niepełna i nieszczęśliwa. Ten oderwany fragment zaczyna w ukryty sposób wieść człowieka przez dalsze życie. Niestety jest to sterownik o destrukcyjnym obliczu. Aby wyzdrowieć, osoba  po traumie potrzebuje przejść proces integracji oderwanego elementu osobowości. Innymi słowy,  uzdrowienie przychodzi poprzez pracę wewnętrzną. Nagrodą za wysiłek zmagania się z pierwotnymi, obezwładniającymi  uczuciami wygenerowanymi przez traumę, staje się między innymi wyzwolenie z bólu i  wolność od blokad powstrzymujących naturalną samoekspresję. Nagrodą jest też zmiana podejścia do życia, dzięki czemu człowiek przestaje poszukiwać szczęścia na zewnątrz. „Niebo jest w nas” – jak głosił Jezus. Ostatecznie uzdrowienie to osiągniecie stanu ducha, w którym goszczą cicha radość i kojący spokój.

Życie zdezintegrowanej osobowości  można porównać do człowieka szamoczącego się w zamkniętej klatce, w której jest mu źle, ciasno, szarpie się, pragnie się z niej wydostać z niej, ale nie potrafi. Nie może tego zrobić dopóty, dopóki nie połączy się na nowo z rozszczepioną częścią siebie, dopóki nie skonfrontuje się z palącymi do żywego uczuciami. Nierzadko ludzie, którzy unikają tego procesu, uciekają się do znieczulaczy bólu i lęku jak narkotyki czy alkohol albo jedno i drugie.  Wpadają niestety do kolejnej niewoli. Kraty więzienia stają się jeszcze mocniejsze. Te mury można zburzyć, zstępując do swojego wnętrza. Może się  wtedy okazać, że przydatny będzie  przewodnik, ktoś kto przemierzył wcześniej nieznane, cierniowe obszary, wydostał się z „siermiężnego lochu” na wolność; ktoś, kto przekroczył próg bólu, za którym zgryzota i lęk przestają być najwierniejszymi towarzyszami.

Rozmowy* z Jolantą Poźniak

Jestem osobą po traumatycznych doświadczeniach, autorką „Krótkiej historii o kamieniach” – książki opartej na faktach i traktującej o traumie. Aktualnie pracuję nad powieścią o konsekwencjach traumy i woli wydźwignięcia się z jej skutków. Sporo czasu w życiu poświeciłam na naukę i czytanie książek, uczestniczyłam w licznych warsztatach, szkoleniach i sesjach z rozwoju indywidualnego, jednak najistotniejsza wiedza pochodzi z mojego wnętrza. Oparta jest na prawdziwym, osobistym  doświadczeniu.

Mogę dzielić się swoim rozpoznaniem tematu, towarzyszyć w drodze tym, którzy zdecydowali na akt odwagi, by eksplorować  mroczne krainy i zawierzyli, że po ich przejściu życie będzie miało lepszą jakość.  Dziś nieodparcie cisną mi się na usta słowa, że warto przejść taką drogę, choć osobiście  nieraz w trakcie wątpiłam. Moją intencję jest słuchać, wspierać, wzmacniać oraz przekazać wskazówkę, jeśli ktoś jej będzie potrzebował. To, co nas może łączyć i ułatwiać zrozumienie to wspólny kawałek losu i podobnych uczuć jak: cierpienie,  lęk, upokorzenie, poczucie bezwartościowości, pragnienie bezpieczeństwa, poszukiwanie oparcia na zewnątrz.  Na swojej ścieżce  bardzo mi brakowało bezpośredniego spotkania z kimś, kto przeżył podobny dramat. Pragnęłam porozmawiać z kimś, kto przetrwał, borykał się z objawami stresu pourazowego, a teraz idzie przez życie dalej ciesząc się nim. Moim zdaniem jest niezmiernie trudno autentycznie empatyzować z drugim człowiekiem nie dzieląc podobnych doświadczeń, dlatego to, co mogę ofiarować to współodczuwanie w dotkliwych chwilach. Być może moja prawda będzie pomocna Tobie.

Parę razy w życiu słyszałam stwierdzenia typu: „to cud, że pani żyje”, „miała pani szczęście, że przeżyła”, „ludzie po pani doświadczeniach nie wychodzą ze szpitala psychiatrycznego”, „ludzie z pani historią żyją do końca na psychotropach” i temu podobne. Żyję, funkcjonuję bez szpitala i psychotropów oraz dojrzałam, by  dzielić się owocem trudu. W przytulnych wnętrzach zapraszam Cię na uważne rozmowy. Niektóre mogą być rewitalizujące, inne pełne rozpaczy, jednak – jak mówi zen – niewielka jest odległość nieba od piekła.

*Rozmowy nie są  terapią, co nie wyklucza ich regenerującego  wpływu. Drobny kroczek w rozwoju może być rzekomo niezauważalny, jednakże te małe, czasami niezdarne posunięcia są w stanie ostatecznie wywołać lawinę przeobrażającą człowieka i jego życie.

Doświadczenie zawodowe

Od 19 lat prowadzę własną firmę, której głównym nurtem była edukacja (różnorodne szkolenia z doskonalenie kompetencji zawodowych i osobistych). Wcześniej zajmowałam się nauczeniem języka angielskiego, m.in. w Wyższej Szkole Oficerskiej Sił Powietrznych w Dęblinie.

Wykształcenie

Uczelnie: AbsolwentkaFilologii Angielskiej, UMCS; Studiów Podyplomowych Zarządzanie i Marketing na Politechnice Lubelskiej oraz Studiów Podyplomowych Public Relations w Polskiej Akademii Nauk.

Kursy: Kurs Przyspieszonego Uczenia, ITEM – Licencjonowani Specjaliści NLP, Lublin, Certyfikat Praktyka Przyspieszonego Uczenia; Kurs Praktyk Sztuki Neurolingwistycznego Programowania, SYNERGIA, Ośrodek Rozwoju Wewnętrznego, Lublin, Certyfikat Praktyka NLP; roczny cykl szkoleń Ruch Autentyczny (Zuzanna Pędzich, Kama Korytowska); STAŻ GESTALT w Instytucie Terapii Gestalt w Krakowie – roczny program rozwoju osobistego.

Warsztaty: warsztaty rozwoju osobistego z elementami psychodramy – Iwona Giszczak – Koczberska, cykliczne warsztaty „ustawieniowe” (np. Victoria Schnabel, Marek Wilkirski, Małgorzata Tarkowska, Magdalena Dembowska);  cykliczne warsztaty rozwoju zawodowego (np. Luiza Mądrowska, dr Ewa Bernacka, dr. hab. Anna Zarębska); warsztaty pracy z głosem u Anny Nacher i Olgi Szwjgier,  liczne seminaria Colina Sissona (np. Podróż w głąb siebie, Wewnętrzne przebudzenie, Metody antystresowe z wykorzystanie technik oddechowych, Twoje prawo do bogactwa); cykliczne warsztaty Pracy z ciałem wg Bioanalizy Energetycznej Lowena Marzena Barszcz i Grzegorz Byczek).

Sesje indywidulane (ponad 600 godzin psychoterapii własnej): m.in. Janusz Koczberski, Ewa Mielniczuk-Staniaszek, Elżbieta Nitendel-Bujak, Joanna Dunin.

Stypendia zagraniczne:  Stypendium  językowe, Anglo-World Oxford, Anglia; Stypendium  metodyczne, University College Galway, Irlandia.

Międzynarodowy staż zawodowy: Staż zawodowy w Rovaniemi Vocational Adult Centre, Finlandia,  

„Europejskie wyzwanie menedżerów personalnych”, Certyfikat Europass-Mobilność.

Miejsce: Dom Ciekawych Spotkań to przestrzeń klimatyczna i wielobarwna. Kolory wibrują tu pozytywną energią i wzmacniają pogodę ducha.

ul. Orlanda 10, 20-712 Lublin, www.domciekawychspotkan.eu

Kontakt: Prosimy o zapisywanie się na rozmowy na adres: biuro@domciekawychspotakn.eu

Warunki: Spotkania odbywają się indywidualnie i trwają 1 godzinę. Koszt 190 zł. Zadatek w wysokości 90 zł należy wpłacić na rachunek: 83114020170000410207023460. Opis: nadzieja/data

100 zł. należy uiścić na miejscu gotówką lub wcześniej przelewem.

Organizator: Grupa Nowe Horyzonty, NIP: 712-161-10-31.